بررسی اثربخشی گروه درمانی وجودی در بهبود افسردگی و کارکردهای عصب روانشناختی زنان افسرده با سابقه اقدام به خودکشی

از نشانگان آسیب شناسی روانی که در میان اقدام کنندگان به خودکشی به وفور مشاهده می شود، افسردگی می باشد بیماران افسرده نسبت به افراد عادی از کاستی های عصب - روانشناختی بیشتری رنج می برند. لذا پرداختن به اختلال افسردگی و شناسایی روش های درمانی اثربخش بر کاهش آن از اهمیت بسزایی برخوردار است. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی روش گروه درمانی وجودی انسان گرایانه بر کاهش افسردگی وکارکردهای عصب روانشناختی زنان افسرده ای است که اقدام به خودکشی کرده اند می باشد. این پژوهش یک پژوهش کاربردی از نوع نیمه آزمایشی می باشدکه بر روی زنان 15 تا 30 ساله ی مبتلا به اختلال افسردگی مراجعه کننده به بخش مسمومین بیمارستان امام رضا (ع) شهر مشهد صورت گرفت. در این پژوهش16 نفر از زنانی که تشخیص افسردگی داشته و اقدام به خودکشی کرده بودند به طور تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند .سپس از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه dass و آزمون استروپ و عملکرد پیوسته بود.12 جلسه گروه درمانی وجودی برای آزمودنی های گروه آزمایش انجام شد پس از11 هفته پس آزمون گرفته شد .داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss تجزیه و تحلیل شدند و با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد آنالیز قرار خواهند گرفت. تحلیل نتایج با استفاده از تحلیل کواریانس نمره های پیش آزمون و پس آزمون نشان دادکه گروه درمانی وجودی انسانگرایانه تأثیر معنی داری برکاهش افسردگی و بهبود کنش های عصب روانشناختی دارد. نتیجه گیری با توجه به یافته های این پژوهش گروه درمانی وجودی میتواند با کاهش افسردگی و بهبود کنش های عصب روانشناختی در زنان افسرده که اقدام به خودکشی کردهاند، زمینهساز بهبود وضعیت روانشناختی آنها شود.